دیده فرو بسته ام از خاکیان ، تا نگرم جلوه افلاکیان .
شاید از این پرده ندایی دهند ، یک نفسم راه به جایی دهند .
ای که براین پرده خاطر فریب ، دوخته ای دیده حسرت نصیب .
آب بزن چشم هوسناک را ، با نظر پاک ببین ، پاک را .
آنکه دراین پرده گذر یافته است ، چون سحراز فیض نظر یافته است .
خوی سحرگیر و نظر پاک باش ، راز گشاینده افلاک باش .
خانه تن جایگه زیست نیست ، درخور جان فلکی نیست ، نیست .
آنکه تو داری سر سودای او ، برتر از این پایه بود ، جای او .
چشمه مسکین نه گوهر پرور است ، گوهر نایاب ، به دریا در است .
ما که بدان دریا پیوسته ایم ،چشم زهر چشمه فرو بسته ایم .
پهنه دریا چو نظرگاه ماست ، چشمه ناچیز نه دلخواه ماست .
پرتو این کوکب رخشان نگر، کوکبه شاه خراسان نگر .
آینه غیب نما را ببین ، ترک خودی گوی و خدا را ببین .
هرکه براو نور رضا تافته است ، دردل خود گنج رضا یافته است .
سایه شه ، مایه خرسندی است ، ملک رضا ملک رضامندی است .
کعبه کجا ؟ طوف حریمش کجا ؟ نافه کجا ؟ بوی نسیمش کجا ؟
خاک ز فیض قدمش زر شده ، وز نفسش نافه معطر شده .
من کیم ؟ از خیل غلامان او ؟ دست طلب سوده به دامان او .
ذره سرگشته خورشید عشق ، مرده ولی زنده جاوید عشق .
شاه خراسان را ، دربان منم . خاک در شاه خراسان منم .
چون فلک آیین کهن ساز کرد ، شیوه نامردمی آغاز کرد .
چاره گر از چاره گری باز ماند ، طایر اندیشه ز پرواز ماند .
چاره گر از چاره گری بازماند ، طایر اندیشه ، ز پرواز ماند .
با تن رنجور و دل ناصبور ، چاره از او خواستم از راه دور .
نیمه شب از طالع خندان من ، صبح برآمد ز گریبان من .
رحمت شه ، درد مرا چاره کرد ، زنده ام از لطف دگر باره کرد .
باده باقی به سبو یافتم ، واینهمه از دولت او یافتم .
تقدیم به شاه خراسان ( رهی معیری ) شهریور ۱۳۲۸
